Ένας άνθρωπος που ζει και αναπνέει για τη μουσική. Η σκέψη του αυτή, ο τίτλος της συνέντευξης που διαβάζετε, είναι χαρακτηριστική. Παρακάτω μας ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του. Με ακρίβεια, νηφαλιότητα και σεμνότητα.

Ο Λίνος Κόκοτος γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1945.
«Την εποχή αυτή δεν ήταν μεγαλούπολη όπως τώρα. Ήταν μια μεγάλη γειτονιά.
Από την ηλικία των τριών ετών αρχίζω και θυμάμαι εικόνες . Η γιαγιά μου, η μητέρα της μητέρας μου, δούλευε στον Παπαστράτο και δεν μπορούσε να με κρατήσει και έτσι πήγα στον παιδικό σταθμό. Δεν μου άρεσε όμως έτσι που ήμουνα κλεισμένος και έκανα κοπάνες. Βέβαια, αν και ήμουνα μικρός, καταλάβαινα ότι δεν ήταν σωστό αυτό που έκανα.
Από πολύ μικρός ζωγράφιζα, έκανα σκίτσα, έβλεπα εικόνες και σε ένα άσπρο χαρτί με μολύβι έκανα διάφορα.

Ο πατέρας μου δούλευε καπνεργάτης, είχε όμως μια καλλιέργεια. Ήταν πολύ χαρισματικός άνθρωπος, διάβαζε και είχε μια αγάπη για την τέχνη.
Πρόσεξε ότι μου άρεσε η ζωγραφική και μεγαλώνοντας με πήγαινε σε χώρους ζωγραφικής και σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις. Πάντα διάλεγε κάτι που να είναι κοντά στην ηλικία μου για να το καταλαβαίνω.
Το 1957 ήλθαμε στην Αθήνα. Τα εφηβικά μου χρόνια τα έζησα στο Αιγάλεω. Εκεί άρχισα και μαθήματα μουσικής.
Στην γειτονιά μας ήταν δυο αδέλφια από την Ικαρία, ο Γιώργος και ο Γιάννης που έπαιζαν ακορντεόν. Εγώ ήμουνα συνέχεια μαζί τους και κάναμε πολύ παρέα.
Το 1958 ο πατέρας μου αγοράζει ακορντεόν και το 1960 το πιάνο. Δεν είχα μπει στη διαδικασία θεωρητικών μαθημάτων. Παίζοντας ακορντεόν ήξερα τα βασικά, δηλαδή τις νότες και από εκεί και πέρα αυτοσχεδίαζα.
Με το πιάνο ήταν ακόμα πιο έντονη η αίσθηση της μελωδίας και η σχέση που απέκτησα μαζί της.
Ακούσματα είχα πάρα πολλά. Η μελωδία στα τραγούδια που άκουγα με καθήλωνε.
Κάθε Κυριακή άκουγα μια εκπομπή που λεγόταν Θεατρικά Νέα, από την οποία αγάπησα και το θέατρο. Στο μικρόφωνο ήταν ο Αχιλλέας Μαμάκης και άκουγα θεατρικές παραστάσεις που με γοήτευαν πάρα πολύ.
Μελοποίησα από το αναγνωστικό δύο ποιήματα του Γιώργου Δροσίνη τα “Άσπρα Σπιτάκια” και “Το Τρεχούμενο Νερό”.

Φίλος του πατέρα μου ήταν ο πατέρας του Αργύρη Βεργόπουλου και μεταξύ τους συζητούσαν για μας και την αγάπη μας για την μουσική.
Παρακολουθούσα κλασσική μουσική, ήξερα ότι υπάρχει το λαϊκό και το ρεμπέτικο χωρίς όμως να γνωρίζω τους συνθέτες αφού εγώ κράταγα την μελωδία.
Με παρέα 5-6 φίλους κάναμε ένα ερασιτεχνικό θεατρικό σχήμα και βρεθήκαμε στην Πλάκα, στην μπουάτ Εσπερίδες, όπου τραγουδούσε ο Γιώργος Ζωγράφος και ο Γιάννης Αργύρης.
Κάποια στιγμή σηκώθηκε ένας συνομήλικός μου και έπαιξε 5-6 τραγούδια στο πιάνο.
Οπότε ένας φίλος μου λέει, σήκω και εσύ να παίξεις Λίνο. Ήμουνα πολύ συνεσταλμένος, παρ’όλα αυτά βρήκα το θάρρος και έπαιξα δυο-τρία τραγούδια μεταξύ των οποίων ήταν και το «Μικρό παιδί». Έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία.

Το 1966 ξεκίνησα με την εταιρεία Λύρα και τον Γιώργο Ζωγράφο. Δεν γνώριζα τι σημαίνει Νέο Κύμα και δεν το καθόρισα. Εγώ έγραψα απλά ένα τραγούδι. Με ενοχλούσε η ταμπέλα του Νέου Κύματος και δεν είμαι δημιουργός του.
Το 1968 κυκλοφορήσαμε ένα δίσκο 45 στροφών με τον Γιάννη Πουλόπουλο που είχε μέσα το «Ένα Μαχαίρι», κλασσικό χασάπικο τραγούδι, όπως και «Το Γειτονάκι», ένα λαϊκό τραγούδι.
Το «Θαλασσινό τριφύλλι» από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας μου.
Ο Αλέξανδρος Πατσιφάς μου έδωσε δύο ποιήματα αλλά δεν μου είπε σε ποιον ανήκουν ώστε να μπορώ να λειτουργήσω ελεύθερα. Τα «Τζιτζίκια» και «Το Ερημονήσι».
Όταν κάναμε την πρόβα τότε μου ανέφερε ότι τα ποιήματα ήταν του Οδυσσέα Ελύτη και συγκινήθηκα πάρα πολύ.
Με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο μελοποιήσαμε 12 τραγούδια και φτιάξαμε τον δίσκο Αποχαιρετισμός σε ερμηνείες του Μανώλη Μητσιά και της Δήμητρας Γαλάνη.
Το 1976 συνεργάστηκα με τον Γιώργο Αρμένη σε ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους με τίτλο «Το όνειρο και οι περιπέτειες του «Τζιτζιρή» στο οποίο έγραψα τη μουσική.
Με τον Δημήτρη Χριστοδούλου γνωριζόμασταν από παλιά και κάναμε παρέα. Είχα φύγει από την Λύρα και ήμουνα στην Κολούμπια. Εκεί κάναμε 12 τραγούδια, τα Αντιπολεμικά με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη το 1978.
Στην Πλάκα είχα γνωρίσει αρκετούς καλλιτέχνες. Εκεί γνώρισα και τον Νίκο Ξυλούρη που του έκανα την πρόταση να τραγουδήσει τα Αντιπολεμικά. Ήταν η τελευταία ηχογράφηση που πρόλαβε να κάνει πριν τον θάνατό του.
Ακόμα, συνεργάστηκα με τον Μπάμπη Τσέρτο και μου έκανε μια παρουσία μέσα στο πρόγραμμα σαν Λίνος Κόκοτος όπως και με τον Μανώλη Μητσιά το 2009 που συμπεριέλαβε δύο τραγούδια μου, το «Σάββατο Βράδυ» και το «Τασάκι». Με τίμησαν πολύ και οι δύο και τους ευχαριστώ.
Το 2015 μια φίλη που έγραφε ποιήματα έβγαλε ένα μυθιστόρημα με τίτλο Βορινό Παράθυρο και μέσα στο μυθιστόρημα είχε ένθετο ένα cd με 10 τραγούδια, από τα οποία εγώ μελοποίησα τα πέντε με πολύ καλές κριτικές.
Το 2018 μια καινούργια δουλειά μου ήταν όταν βγήκε ο δίσκος Ανεμογιαλός με τον Κώστα Λάζαρη που αποτελούνταν από 10 τραγούδια.
Αυτή αισθάνθηκα ότι ήταν μια καινούργια αρχή αλλά και μια συνέχεια στην πορεία μου.»

Ο συνθέτης Λίνος Κόκοτος συνεργάστηκε με πολλούς ερμηνευτές μεταξύ αυτών οι: Ρένα Κουμιώτη, Γιάννης Πουλόπουλος, Γιώργος Ζωγράφος, Μανώλης Μητσιάς, Δήμητρα Γαλάνη, Μιχάλης Βιολάρης, Νικος Ξυλούρης, Γλυκερία, Νένα Βενετσάνου, Πόπη Αστεριάδη, Γιώργος Γερολυμάτος και πολλοί άλλοι. Αυτό που τον ξεχώριζε ήταν, πέρα από το τεράστιο ταλέντο του, η προσαρμοστικότητά του σε κάθε είδους ερμηνεία, φωνή και μουσικό ύφος που αναδείκνυε με τις υπέροχες μουσικές του τους συνεργάτες, είτε έγραφαν τους στίχους είτε τραγουδούσαν. Μια πραγματική μουσική διάνοια που αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι του στην Ελληνική μουσική εδώ και πάνω από 50 χρόνια.
Τον ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο του.

Νίκος Ζαγανιάρης